یک جای کار ساماندهی معتادان می لنگد ، بهبودیافتگان را رها نکنید! - وبلاگ اطلس وب

به گزارش وبلاگ اطلس وب، درست یک سال از وعده شهردار تهران برای جمع آوری معتادان متجاهر از محله ها گذشت. اقدامات خوبی هم در منطقه ها انجام و منجر به پاکسازی کامل بعضی محله ها از معتادان شد، اما هنوز هم می توان تعدادی از این افراد را در معابر از جمله منطقه12 دید که دلیل را در این گزارش پیگیری نموده ایم.

وبلاگ اطلس وب- ابوذر چهل امیرانی: خوشبختانه از سال گذشته تا به امروز، پس از اجرایی شدن طرح های شهرداری برای جمع آوری معتادان متجاهر، شرایط محله هرندی مناسب تر شده و شهروندان از این موضوع رضایت زیادی دارند. با این وجود، هنوز هم در بخش هایی از این محله می توان معتادانی را دید که در انظار عمومی به مصرف موادمخدر مشغولند.

برای پیگیری این موضوع و دلایلی که سبب شده معتادان هنوز هم در محله هرندی حضور داشته باشند، سراغ محمدجواد جلالی رئیس اداره آسیب های اجتماعی شهرداری منطقه12 می رویم. او در ابتدای صحبت های خود می گوید: من موافق به کار بردن کلمه جمع آوری برای انسان نیستم و بهتر است از واژه جذب و پذیرش استفاده کنیم.

وی با ابراز خرسندی از تأکید شهردار تهران به ساماندهی معتادان متجاهر می گوید: بلافاصله پس از دستور دکتر زاکانی و تشکیل کارگروه های مختلف برای جذب معتادان متجاهر، فعالیت های ارزشمندی در منطقه12 به خصوص محله های هرندی، شوش و مولوی انجام شد. تعداد زیادی از معتادان متجاهر پذیرش و به کمپ های ترک اعتیاد منتقل شدند. مردم در کمترین زمان، آثار این فعالیت ها را دیدند و در جلسات متعددی که مسئولان شهری در نواحی شهرداری، مساجد و... داشتند، از آنها قدردانی کردند.

وقتی از جلالی می پرسیم با این توصیف چرا هنوز هم تعدادی از معتادان در این محله ها حضور دارند، با ابراز تأسف می گوید: محله های پرآسیب منطقه از وجود معتادان پاک شده بود. برای رسیدن به این هدف، فعالیت ها و طرح های مختلفی اجرا شد که بعضی تازگی داشتند، اما متأسفانه، ما با چرخه تقریباً معیوبی در زمینه ساماندهی معتادان متجاهر مواجهیم که سبب شده محله های این منطقه، باز هم شاهد حضور تعدادی از آسیب دیدگان اجتماعی باشد.

محمدجواد جلالی، رئیس اداره آسیب های اجتماعی شهرداری منطقه12

این چرخه کامل نیست

وی در شرح بیشتر می گوید: حوزه اجتماعی، همچون زنجیره ای متشکل از حلقه های مختلف است. وقتی این حلقه ها به همدیگر متصل باشند، بی شک کارایی خود را به خوبی نشان می دهند، اما متأسفانه باید گفت در این زمینه کاستی هایی وجود دارد.

جلالی ادامه می دهد: پس از دستور شهردار تهران، جذب معتادان به سرعت آغاز شد. تعداد زیادی از معتادان متجاهر به کمپ های ترک اعتیاد (معروف به ماده 16) منتقل شدند و این امر سبب پاکسازی محله ها از معتادان شد، اما پس از مدتی، مجدداً شاهد بازگشت این افراد به منطقه بودیم و متأسفانه محله های هرندی، شوش و مولوی از این معضل در امان نماندند. موضوعی که باعث بروز این مشکل شد، رها شدن دوباره مددجویان در جامعه بود. این افراد پس از حضور یک تا 6 ماهه در کمپ های ترک اعتیاد، به علت نداشتن خانواده، مسکن و شغل، همچون گذشته به خیابان خوابی روی آوردند و به سمت موادمخدر کشیده شدند.

اینجاست که به اهمیت متصل بودن حلقه های زنجیر حوزه اجتماعی پی می بریم. شهرداری و نیروهای انتظامی با سختی های زیاد اقدام به جذب معتادان متجاهر از محله ها کردند و این افراد بر اساس دستور قاضی، بر حسب تعداد دفعات پذیرش شده و نوع اعتیاد، بین یک تا 6 ماه به کمپ های ترک اعتیاد منتقل شدند، اما پس از ترخیص، جایی برای زندگی و از همه مهم تر اشتغال نداشتند. به گفته جلالی، افرادی که معتاد متجاهر شناخته می شوند و فاقد محلی برای زندگی هستند، مثل گذشته به خیابان ها برگشتند. بدون شک، اگر کسی حامی آنها بود و به آغوش خانواده برمی گشتند، احتمال برگشت آنها به سمت اعتیاد خیلی کم می شد، اما وقتی امور آنها به وسیله همین خیابان گردی و خیابان خوابی تأمین و سپری می گردد، به احتمال زیاد به سمت موادمخدر گرایش پیدا می نمایند.

مددجویان به مسکن و شغل احتیاج دارند

وی با ارائه پیشنهاد به مسئولان می گوید: شهرداری در این خصوص به وظایف خود عمل نموده و می توان گفت وعده دکتر زاکانی برای خالی شدن معابر از معتادان عملی شده، اما ضروری است نهادهای دیگر هم آستین بالا بزنند و احتمال بازگشت مجدد مددجویان به سمت موادمخدر را به صفر برسانند. به عنوان مثال، مددجویان پس از ترخیص از کمپ های ترک اعتیاد، احتیاج به سرپناه و اشتغال دارند که به نظر من، موضوعی مهم تر از دوره ترک و قبل از آن است. باید مرکز یا مجموعه ای وجود داشته باشد که فقط چنین افرادی را می پذیرد؛ مجموعه ای که در آن ساکن شوند و ضمن شرکت در جلسات برای حفظ پاکی خود، توانمند و مشغول کار شوند؛ چرا که جامعه خیلی پذیرای این افراد نیست و کمتر کسی به آنها شغل می دهد.

رئیس اداره آسیب های اجتماعی شهرداری منطقه12 با بیان مثالی می گوید: از پیرمرد 60-70 ساله ای که پای او عفونت نموده و خانواده ندارد، چطور می توان انتظار داشت که پس از ترک اعتیاد، دوباره معتاد نگردد. چنین فردی پس از ترک اعتیاد، احتیاجمند محلی برای نگه داری است. درست است که شهرداری برای چنین افرادی اقدام به راه اندازی گرمخانه نموده، اما تا چه زمان می توان چنین فردی را نگه داری کرد؟ نمی توان او را مجبور به حضور شبانه روزی در گرمخانه کرد تا مبادا در خیابان دچار اعتیاد مجدد گردد. اینجا باید بهزیستی ورود پیدا کند و او را تا آخر عمر در مراکز نگهداری از سالمندان مراقبت کند.

وقتی چنین کاری انجام نگردد و کسی متولی افراد بهبودیافته نباشد، یعنی این چرخه معیوب است و این فرد دوباره در شهر رها می گردد. جلالی تاکید می نماید که همه مددجویان هم در واقع احتیاجمند چنین امکاناتی هستند و می گوید: باید مراکزی وجود داشته باشد که به اسکان، اشتغال، بحث های بهداشتی و درمانی، استمرار پاکی آنها و... بپردازد و حتی به این افراد وام مسکن و اشتغال بدهد تا روی پای خود بایستند.