دفن امام حسین (ع) و سایر شهدای کربلا چگونه رخ داد؟ - وبلاگ اطلس وب

به گزارش وبلاگ اطلس وب، بنی اسد، با یاری امام سجاد (ع) ابدان مطهر شهدای کربلا را سه روز پس از واقعه عاشورا دفن کردند.

به گزارش وبلاگ اطلس وب به نقل از وبلاگ اطلس وب؛ پس از شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت و اصحاب ایشان در دهم محرم سال 61 هجری قمری، بدن های قطعه قطعه و خون آلود آنان بر زمین ماند تا آنکه در انتها روز دوازدهم محرم الحرام، قوم بنی اسد با کمک امام سجاد (ع) شهدا را دفن نمودند.

در رابطه با چگونگی دفن شهدای کربلا، روایات فراوانی وجود دارد که همه روایات بر دفن شهدا توسط بنی اسد اتفاق نظر دارند اما در چگونگی آن تفاوتهایی ذکر نموده اند. شیخ مفید در کتاب ارشاد اینگونه نوشته است: گروهی از بنی اسد که در غاضریه بودند، نزد اجساد مطهر امام حسین(ع) و یارانش آمده و بر آنان نماز خواندند و آنان را دفن کردند، بدین ترتیب که حسین(ع) در همین جایی است که اکنون قبر شریف اوست و فرزندش علی اصغر (ع) کنار پای حضرت دفن است. برای دیگر شهیدان گودالی در پایین پای حسین(ع) کنده و همگی را گردآورده و در آنجا دفن کردند، و عباس بن علی(ع) را در همان جا که به شهادت رسیده بود، سر راه غاضریه همان جایی که اکنون قبر اوست، دفن نمودند.

علاوه بر شیخ مفید، بلاذری در انساب الشراف و مسعودی در مروج الذهب نیز بر همین باورند که امام حسین علیه السلام و دیگر شهدا یک روز پس از شهادت و بعد حرکت سپاهیان عمر سعد به سمت شام یعنی یازدهم محرم توسط اهل غاضریه از بنی اسد دفن شدند؛ این قول مورخان اهل سنت است و شیخ مفید در الارشاد و سید بن طاووس در لهوف و ابن شهر آشوب در مناقب آل ابی طالب از مورخین و علمای شیعه هم همین قول را نقل نموده اند، با این تفاوت که شیعیان معتقداند بنی اسد با کمک امام سجاد (ع) اجساد شهدای کربلا را دفن کردند.

از آنجایی که بنی اسد اهل روستایی در نزدیکی کربلا بودند و در میدان نبرد شرکت نداشتند، نمی توانستند بدون هدایت کسی که از همه آن شهیدان و پیکر و لباسشان شناخت کامل داشته باشد آنان را شناسایی و دفن نمایند. شهدای کربلا به جز حضرت علی اصغر که خود امام حسین (ع) آن را دفن نمود و حر بن ریاحی که نزدیکانش مانع بریدن سر از پیکرش شدند، هیچ کدام سر در پیکر نداشتند و این اتفاق، کار شناسایی شهدای کربلا را غیر ممکن می ساخت و بنا بر نظر شیعه، دفن امام را جز امامی مانند خودش بر عهده نمی گیرد. با دلایل ارائه شده بر عدم امکان دفن شهدا توسط بنی اسد بدون کمک راهنما، می توان به این نتیجه رسید که امام سجاد (ع) در دفن شهدای کربلا حضور داشتند؛ و حضور ایشان نیز باید خارج از اسباب عادی اجرا شده باشد و این مطلب نیز از طریق روایتی که از امام رضا علیه السلام نقل شده؛ تایید می گردد چراکه امام سجاد (ع) در روز یازدهم با کاروان اسرا به سمت کوفه حرکت کردند و در روز دوازدهم در مجلس ابن زیاد به روشنگری مشغول بودند تا اینکه در هنگام غروب، ابن زیاد اسرا را به زندان فرستاد؛ اینگونه برداشت می گردد که امام علیه اسلام فرصتی پیدا کردند که اندکی دور از اذیت و آزار یزید قرار گیرند لذا با بهره گیری از امدادهای غیبی به دشت کربلا آمدند و بدنهای شهداء را سه روز بعد از واقعه کربلا در روز سیزدهم محرم به کمک مردان طایفه بنی اسد که با تحریک زنانشان به سوی دشت کربلا آمده بودند دفن می نمایند.

علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار اینگونه می گوید: از بعضی راویان نقل شده که نزد امام رضا(ع) بودم. علی بن ابی حمزه وابن سراج و ابن مکاره وارد شدند. پس از سخنانی که میان آنان و امام درباره امامتشان گذشت، علی بن ابی حمزه گفت: از پدرانت برای ما روایت شده که عهده دار امر دفن امام، جز امام نمی گردد، پس بگو حسین بن علی(ع) امام بود یا نه؟ گفت: امام بود. پرسید چه کسی عهده دار کار او شد؟ گفت: علی بن الحسین(ع). پرسید او کجا بود؟ او که دست ابن زیاد اسیر بود! گفت: بی آنکه دشمنان بفهمند بیرون آمد و پدرش را دفن کرد و برگشت. امام رضا(ع) در ادامه فرمود: خدایی که می تواند امام سجاد(ع) را به کوفه ببرد تا پدرش را دفن کند، می تواند صاحب امر امامت را به بغداد برساند تا عهده دار کفن و دفن پدرش گردد و برگردد، در حالی که نه در زندان است نه اسیر.

مقرم در کتاب مقتل الحسین (ع) نیز می گوید: چون امام سجاد(ع) آمد، بنی اسد را دید که کنار کشتگان گرد آمده اند و سرگردانند؛ نمی دانند چه نمایند و کشته ها را نمی شناسند، چون بین بدن ها و سرهای مقدس جدایی انداخته بودند و گاهی از بستگان آنان می پرسیدند؛ امام سجاد به آنان اطلاع داد که برای دفن این اجساد پاک آمده است. آنان را با نام و تعیینات معرفی کرد. هاشمیان را از دیگران شناساندند. ناله و شیون برخاست و اشک ها جاری شد و زنان بنی اسد مو پریشان کردند و سیلی به صورت زدند و بلند گریه کردند. سپس امام سجاد (ع) به محل قبر آمد، کمی از خاک ها را کنار زد، قبری حاضر و آماده، آشکار شد و حضرت دستان خود را زیر کمر امام حسین(ع) گگردد و گفت: بسم الله و بالله وعلى ملّة رسول الله، صدق الله ورسوله، ماشاء ولا حول ولا قوة إلاّ بالله العظیم. امام به تنهایی بی آنکه بنی اسد در این کار همراهی اش نمایند پیکر مطهر را وارد قبر کرد و به آنان گفت: همراه من کسی هست که کمک می نماید. هنگامی که او را در قبر نهاد، صورت بر آن رگ های بریده گذاشت و گفت: خوشا سرزمینی که پیکر پاک تو را در بر گرفت! جهان پس از تو تاریک است و آخرت با فروغ جمالت روشن است، اما شبِ بیداری و غم است و اندوهگین همیشگی، تا آنکه خداوند برای خاندان تو سرای آخرت را برگزیند که تو در آنی، سلام و رحمت و برکات الهی بر تو باد از من، ای فرزند رسول خدا.

امام سجاد (ع) پس از آنکه اباعبدالله الحسین (ع) را دفن نمودند، بر قبر حضرت اینگونه نوشتد: این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است که او را لب تشنه و غریب شهید کردند. سپس به طرف عمویشان عباس (ع) رفت و خود را روی بدن مقدس او انداخت، درحالی که رگ های بریده اش را می بوسید و می گفت: پس از تو خاک بر سر جهان! ای قمر بنی هاشم! از من سلام بر تو باد، ای شهید خدایی! رحمت و برکات الهی بر تو باد. و پس از آن به تنهایی بدن مطهر حضرت اباالفضل العباس (ع) را به خاک سپرد و در انتها، دو نقطه را تعیین نمودند تا بنی اسد در یک نقطه، شهدای بنی هاشم و در نقطه دیگر اصحاب را دفن نمایند، و در آخر، حر بن ریاحی توسط خویشان خود، به خاک سپرده شد.

در رابطه با سر مطهر امام حسین (ع) روایات مختلفی آمده که در بعضی از آنان اینگونه گفته شده است: بنا بر مطلبی که در کتاب وسائل الشیعه آمده است، بعضی از علمای شیعه با استفاده از اخبار و روایاتی از ائمه معصوم(ع)، گفته اند: سر مقدس سیدالشهدا (ع) در نجف اشرف، کنار مرقد مطهّر امیرالمومنین(ع) دفن شده است. هم چنین در روایتی دیگر، ابن کثیر گفته که، یزید لعنة الله علیه سر مبارک امام را برای حاکم مدینه عمرو بن سعد فرستاده، و او آن را در بقیع، کنار قبر مادرش زهرا(س)، دفن نمود است. و بنا به قولی دیگر از ابن ابی الجهان و بلاذری، سر مبارک امام حسین (ع) در دمشق دفن شده است. گفته شده که خلفای فاطمی سر مقدس را از باب الفرادیس به عسقلان که بین شام و مصر است، بردند و از آنجا به مصر منتقل نمودند و بنا بر روایاتی دیگر، سر مبارک را به کربلا آوردند و به بدن امام ملحق نمودند.

منابع:

الارشاد، شیخ مفید

مروج الذهب، جلد 3

فرهنگ عاشورا، جواد محدثی

مقتل الحسین، مقرم

بحارالانوار، مجلسی

وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی

شذرات الذهب، عماد حنبلی